αυτόδιον

αὐτόδιον επίρρ. (Α)

ευθύς, αμέσως.

[ΕΤΥΜΟΛ. Άπαξ ειρημένη λ. (Οδ. θ. 449), που μπορεί να είναι επίρρ. ή επίθ. στην αιτιατική. Η αρχαία ερμηνεία της λ. είναι «εξ αυτής της οδού ελθόντα (ή εληλυθότα)» με αρχικό τ. *αυθόδιον, ο οποίος έχει υποστεί ψίλωση. Σύμφωνα όμως με άλλη υπόθεση, η λ. προέρχεται από *αυτοδιFον, με αναγωγή στο αυτ-ήμαρ «την ίδια μέρα» και στο αρχ. ινδ. sa-divah «ευθύς, αμέσως», του οποίου το β' συνθετικό εμφανίζει θ. div- (πρβλ. Ζευς, λατ. diēs «ημέρα»)].